ชุมนุมเถื่อน...

ขอขอบคุณ น้องๆพี่ๆเพื่อนๆชาวสวนกุหลาบวิทยาลัย รังสิตที่สนใจเข้ามาในที่ๆอบอุ่นแห่งนี้ จากป้ายที่ติดตามโรงเรียน เสียงลือเสียงเล่าอ้าง เว็บบอร์ด และ การหลงเข้ามาโดยมิได้นัดหมาย

นี้เป็นบทสัมภาษณ์ ที่อัดสัมภาษณ์ไว้นานแล้ว อยากให้ทุกคนที่เข้ามา ได้ลองฟังเสียงบทสัมภาษณ์ระหว่างบรรณธิการ(ร่าง)ใหญ่ หรือ แจง SKR11 กับรุ่นพี่ที่ปรึกษาศูนย์ข่าวทดลองรุ่น 10 หรือ พี่นุ่ม OSKR10

อยากให้อ่านบทความนี้ไปเรื่อยๆแล้วฟังเสียงสัมภาษณ์มากกว่า เพราะส่วนใหญ่พี่เขาเก๊กเท่มากเลยให้ฟังเสียงอย่างเดียวเพราะไม่งัน เดี๋ยวจะกระอักเลือดความเท่ของพี่เขาเปล่าๆ

เว็บนี้สำคัญที่สุดคือ
สนับสนุนการใช้ด้วย firefox แต่ถ้าจะดูคลิปวีดีโอควรใช้ IE ในดูเป็นอย่างยิ่ง

ถ้าได้ลองติดตามเว็บศูนย์ข่าวทดลองนี้อย่างต่อเนื่อง หลายคนได้รอยยิ้มกลับไป บางคนได้น้ำตาแห่งความคิดถึงอดีตที่มีค่า บางคนได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับสวนกุหลาบฯ รังสิตในหลายๆแง่มุม จากชีวิตที่วิ่งหน้าผ่านหน้าเว็บอินเตอร์เน็ต ด้วยตัวอักษรบาง ภาพถ่าย ภาพโปสเตอร์ คลิปวีดีโอต่างๆที่พวกเราได้จัดทำขึ้น พวกเราก้าวไปอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อน โดยมีทีมงานตัวน้อยๆและตัวใหญ่มากที่ล้วนแต่ใจใหญ่ กล้า บ้าบิ่น ลงมาพูดจริงทำจริง ให้ออกมาเป็นรูปเป็นร่าง น้องๆพี่ๆที่ติดตามอย่างลับๆมาตลอด อาจจะเห็นการเปลี่ยนแปลงๆเล็กๆแม้จะนานไปหน่อยในบางเดือน(หัวเราะ)แต่เราก็ไม่เคยหยุดหรือยอมท้อที่จะทำมันให้สำเร็จ

บางคนถามว่า ทำแล้วได้อะไร ทำไปทำไม ไม่เห็นได้ชื่อได้เสียง หรือ การตอบรับจากคนจำนวนมากในโรงเรียนเลย รู้กันเพียงส่วนน้อย ศิษย์เก่าก็รู้จักกันไม่ค่อยมากหนักในบ้างรุ่น แม้แต่อาจารย์ส่วนใหญ่เองก็ไม่ค่อยรู้เสียด้วยซ้ำว่า มีกลุ่มๆเล็กนี้ทำงานอยู่อย่างเงียบๆ

(ยิ้ม) เรื่องมันก็ยาวนะ คือ ตอนแรกม.1 สมัยที่ชุมนุมเชียร์และแปรอักษรยังไม่ได้ยึดอำนาจเอาเด็กม.1เข้าชุมนุม เลยทำให้ชีวิตตอนนั้นไปเจอชุมนุมหนังสือพิมพ์โรงเรียนของพี่รุ่น 7 (ม.5 ในสมัยนั้น) ซึ่งมีม.1 หลงเข้าไปเป็นจำนวนน้อยมาก แล้วตอนนี้ก็มีเหยื่อรายหนึ่งที่นั่งรอดชีวิตมา กำลังเขียนบทความให้ทุกคนอ่านอยู่ แล้วพร้อมจะบอกว่า "นี้แหล่ะ จุดเริ่มของศูนย์ข่าว"

แต่ชีวิตมันก็ "ซากอ้อย" เล็กน้อย เพราะ มผ. ตัวแรกในชีวิตมัธยมศึกษาก็เกิดจากชุมนุมหนังสือพิมพ์โรงเรียนด้วยเช่นกัน ต้องไปช่วยนั่งเขียนจดหมายสารภาพพร้อมพี่รุ่น7 ซึ่งเป็นประสบการณ์ที่ไม่เลวร้ายมากนัก เพราะยังน้อยก็สอนให้เรารอบคอบกับการดำเนินชีวิตและการทำงาน การเสนอข่าวไม่ใช่แค่มีนักข่าว แล้วทุกอย่างจะจบ เพราะมันจะเป็นเพียงกระดาษที่มีแค่ตัวยึกยือๆอยู่เต็มไปหมด ไม่มีค่าพอกับการเก็บความทรงจำของใคร หรือ ปลุกกระตุกความคิดให้ทุกคนคิด แล้วเลือกที่จะอยู่นิ่งหรือขยับลงมือทำ

แค่เดินก็ล้มลงไปก็ไม่ใช่ว่าจะต้องไม่เดินต่อใช่ไหม? แผลนั้นกลายเป็นแผลเก่า ที่ไม่เจ็บแต่ต้องจำ พอจบปีการศึกษาปีนั้น พี่รุ่น7 ขึ้นม.6 เหยื่อก็ขึ้นม.2 พี่เขาก็ไม่ได้มาทำชุมนุมต่อ เหยื่อก็ไม่ยอมหนี อยู่ทำต่อในชุมนุมประชาสัมพันธ์ ซึ่งมันก็ไม่พร้อมสำหรับช่วงชีวิตเหยื่อในตอนนั้น ทำให้เหยื่อคนนี้รอดชีวิตขึ้นม.3 และต่อโรงเรียนเก่า ม.4 สายวิทย์ได้ แล้วจมปรักในวิชาเคมี ชีวะ ฟิสิกส์อยู่ชั่วขณะ จู่ๆเหยื่อกลับมาคิดว่า

"ทำไมข่าวโรงเรียนเรา กระจายตัวในวงแคบจัง ภาพที่ถ่ายก็ดูเป็นทางการ ดูแล้วไม่ค่อยมีชีวิตชีวา ไม่ค่อยรู้ประวัติเกี่ยวกับสวนกุหลาบวิทยาลัยเลยแม้แต่นิด แล้วสวนกุหลาบฯรังสิตเกิดได้งัย แล้วทำไม เราไม่ตั้งชุมนุมหนังสือพิมพ์ล่ะ"แต่เมื่อนึกขึ้นได้ถึงความทรงจำนั้น ทำให้เหยื่อรู้สึกสันหลังวาบในมิติอันลึกลับ ยากจะลบความทรงจำนั้นได้ หรือ หากทำชุมนุมจริงก็ต้องเป็นพวกพี่ม.6ที่สามารถตั้งค์ชุมนุมได้เพียงรุ่นเดียว แล้วเขาจะจริงจังกันได้แค่ไหน เพราะพี่เขาต้องเอ็นทรานเข้ามหาลัย แล้วถ้าทำเราจะเอาทุนมาจากไหนทำหนังสือพิมพ์ เพราะ สมัยรุ่นพี่ก็มีปัญหาเรื่องทุนที่จะทำให้เหมือนหนังสือพิมพ์"พิมพ์สวนฯ"ของสวนกุหลาบวิทยาลัยได้ แล้วถ้าทำใครจะซื้อ หรือ จะมีพอต่อความต้องการหรือไหม แล้วใครจะมาลงมือทำกับเราอีก ใครที่จะกล้าลงมาทำจริงๆจังๆ "

ไฟที่แรงจากการอ่านความเป็นมาของนิตยสาร "A DAY" ซึ่งทำให้คนหนึ่งคนกล้าที่จะเปลี่ยน ถึงแม้มันจะไม่มีทางออกสำหรับเรื่องนี้เลยก็ตาม จนกระทั้งเหยื่อได้พบกับ สิ่งที่เรียกว่า "BLOG" จาก " FAT RADIO" ที่ลงข่าวประชาสัมพันธ์และชีวิตของดีเจในคลื่น 104.5 ว่าไปทำอะไร เจอใคร ออกมาเป็นเรื่องราวที่น่าติดตาม จนเหยื่อถึงกับผง่าน "นี้แหล่ะ ทางออกของข่าวโรงเรียน"

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เอาข่าวลงที่ wordpress กับ Ok nation อยู่พักหนึ่ง(Ok nation ยังใช้อยู่เพียงแต่ว่าเป็นเพียงฐานข้อมูลมีเดีย แต่ของwordpress ปิดไปแล้ว) ก่อนจะย้ายบ้านมาปักหลักที่ blogspot อย่างเหนียวแน่น เริ่มจากสมาชิกที่เขียนคนเดียวอย่าง นักข่าวทดลอง ก่อนจะแจกสิทธิ์ให้เขียนได้หลายคน เลยต้องมี บรรณาธิการเกิดขึ้นมา แล้วบรรณธิการคนนั้นก็คือ "บก.(ร่าง)ใหญ่"อ่านว่า บอ-กอ-ร่าง -หย่าย ที่ดูแลมาจนถึงปัจจุบัน(ปี51) แล้วตอนนั้นรู้สึกการเขียนบทความยังวกวนอยู่มากแต่ดีที่ได้พี่หนิง นักข่าวจากเนชันมาสอนวิธีทำงาน วิธีการสัมภาษณ์ ให้คำแนะนำต่างๆ เลยทำให้งานสัมภาษณ์พี่ๆรุ่น8ตอนงานเลี้ยงคืนสู่เหย้า(ปี50)ออกมาได้ หลังจากนั้นก็มีดึงน้องๆเข้ามาทำงานเรื่อยๆแต่ว่าก็ล้มหายตายจากกันไปอย่างน่าตกใจ ก็เหลือเพียงฝ่ายศิลป์ที่ยังรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้พร้อมบก. ด้วยเทคโนโลยีที่พัฒนาไปมาก มีyoutube มี mthai เราก็เอาคลิปวีดีโอมาลง มีภาพก็เอามาลงอยู่เรื่อยๆ ซึ่งจริงๆถ่ายรูปไม่เก่งเลยแต่ฝึกจากหน้าที่"บก.เบ็ดเตล็จ" ใครอยากถ่ายรูปออกมาดูดีมีคนแอบปลื้ม แอบชม (แอบไปหมด) ก็ลงมาทำหน้าที่นี้ดู แล้วจะเก่งขึ้นจริงๆนะ (หัวเราะ) เห็นรุ่นน้องจากม.3 ที่ทำงานด้วยกันมา โตขึ้นม.4 เห็นเด็กม.1ที่เห็นงานเราทำ ก็หลุดพ้นวิบากกรรมชุมนุมเชียร์ฯก็อยากเข้ามาทำงานกับศูนย์ข่าวทดลองเพราะคิดว่าพวกเราเป็นชุมนุมหนึ่งในโรงเรียน(หัวเราะ)

สำหรับศูนย์ข่าวแห่งนี้ ระยะเวลา 1 ปี ที่ผ่านมาตั้งแต่วันที่น้องรุ่น 15 เข้ามาในโรงเรียน จนพี่รุ่น 10 จบออกไป "ที่นี้มีชีวิต" ไม่ต่างอะไรกับบ้านหลังหนึ่ง มีรุ่นน้องเข้ามาแล้วพี่รุ่นเก่าๆจบออกไป มีศิษย์เก่าที่น้องม.1ไม่รู้จักมานั่งเลี้ยงรุ่นในโรงยิม มีรุ่นน้องนักข่าวภาคสนามขอสัมภาษณ์อาจารย์ รุ่นพี่ รุ่นเดียวกัน รุ่นน้องของน้องลงไป แล้วโชคดีของหน่อยที่ได้สัมภาษณ์รุ่นพี่ศิษย์เก่ารุ่นดึกฯ ที่ให้โอกาสเราเรียนรู้สิ่งต่างๆเกี่ยวกับสวนกุหลาบฯอย่างใกล้ชิด

ประสบการณ์ บ้างที่ก็สำคัญกว่าความรู้ อยู่ที่เราจะคว้าไว้หรือเปล่า
"แค่ใจรัก มันก็ทำได้" อยู่ที่ว่า "อยากทำหรือไม่" เชื่อหรือเปล่าล่ะ?

ชุมนุมเถื่อน(แห่งอบอุ่น)

เราไม่มีชุมนุมในโรงเรียน ไม่อยากให้ชุมนุมเป็นเพียงคาบว่างของคนไม่เห็นค่า หรือเป็นตัวยึดติดที่ทำให้ไม่ได้วิ่งไล่ตามความฝัน ไม่ว่าจะอยู่ชุมนุมไหน ทุกคนทำงานตรงนี้ได้

(เชื่อหรือเปล่าล่ะ?)

องค์กรอิสระที่ทำงานอย่างยาวนาน ด้วยหัวใจที่ทรงพลัง
มันก็แค่ก้าวๆหนึ่ง ที่อยากได้คนก้าวต่อ แม้ไม่ได้ทำอะไรเพื่อโรงเรียน ก็อย่าทำลายโรงเรียน

บ้างที่ เพื่อนน้องที่เฉิ่มๆเอ๋อ อาจจะเป็นเด็กในศูนย์ข่าวแห่งนี้ก็ได้ ใครจะรู้

ขอบคุณที่ได้กระตุกความคิดของทุกคน ให้ลงมือทำอะไรสักอย่างก็ได้ เพื่อโรงเรียน
ขอบคุณทีมงานที่เหนียวแน่น (หัวเราะ)
ขอบคุณน้องๆที่เข้ามาทำงานเป็นบางช่วง ขอบใจที่เราได้ร่วมงานกันแม้จะสั้นไปหน่อยนะจ๊ะ
ขอบคุณรุ่นพี่ ที่ให้การสนับสนุนอย่างลับๆ ไม่ลับก็มี แต่ก็นะพี่นะ แหม่ๆเข้ามาทักได้พี่
ขอบคุณรุ่นน้อง ที่เริ่มสนใจ แต่เสียดายที่พี่ไม่มีคาบชุมนุมให้ พี่ติดทำงานเชียร์ฯ
ถ้าสนใจจริงๆต้องลองเข้ามาทักพี่แบบตัวต่อตัวจะดีกว่า
ขอบคุณที่ฟังคลิปจนจบ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้

ศิริพร ทุมสิงห์ บก.(ร่าง)ใหญ่
บรรณาธิการศูนย์ข่าวทดลองโรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย รังสิต
สวนกุหลาบวิทยาลัย รังสิต รุ่น11 เสด็จพระราชดำเนิน