English Program : ไดอารี่สายนี้มีแต่เรา

เรื่อง : ชัญญณัช พัฒนเจริญ


ขึ้นชื่อว่า เด็กโครงการพิเศษ คงเป็นห้อง.....ที่เน้นวิชาการ งานเยอะแยะ มีอภิสิทธิ์ และยิ่งมาเรียน EP คงพูดอังกฤษกันไฟแลบ มีหวังข้าพเจ้าคงได้บ้าก่อนจบแน่ ๆ นั่นเป็นความคิดแรกที่ได้เยื้องย่างชำเลืองเดินเข้าโงเรียนนี้มาครั้งแรก

หลังจากที่ได้พยายามขวนขวายอ่านหนังสือ (การ์ตูน +นิยาย) สอบเข้าจนได้ (ปล.มันเป็นวิธีที่ผิดนะ ทางที่ดีก็คงจะฝึกภาษาเพราะข้อสอบมันเป็นภาษาอังกฤษนี่นะ แต่ก็อย่าหักโหมมาก โดยเฉพาะวันก่อนสอบ ไม่งั้นสมองจะล้า มึนทำข้อสอบไม่ได้ แล้วอย่าหาว่าไม่เตือนล่ะ) เข้าเรื่องต่อเปิดเทอมวันแรกเพื่อนร่วมห้องที่ได้พบเห็น มีแต่คนที่ดูคร่ำเคร่ง เคร่งเครียด จริงจังก็ชีวิต ไม่ก็บางคนก็ดูเป็นคุณหนู .... คุณชาย... เก็ง ๆ ที่จะเข้าไปพูดคุยด้วย (คล้ายภาพที่คนอื่น ๆ มองกันแหละค่ะ)

แต่แล้วความจริงก็ถูกเปิดโปงออกมา เด็ก EP ไม่ได้เป็นอย่างที่ใคร ๆ คิดเลย เด็กห้องนี้มีระเบียบวินัย เรียบร้อยกันมากมาก พูดจาเหมือนดังอยู่ในราชวัง พูดอังกฤษจนฝรั่งอ้าปากหวอ (U say อะไร I’ DON’T UNDERSTAND) รักษาทรัพย์สินและดูแลห้องได้ดีเลิศทีเดียว (ลองไปถามรอง ฯอิทธิพลดูได้ว่าหมดงบซ่อมห้องพวกเราไปเท่าไรแล้ว) คงไม่ต้องพูดเรื่องนิสัยกันแล้วมั้ง ทั้งโก๊ะ, บ๊อง, แบ๊ว, ต๊อง, พูดจนลิง sleepได้ เฮฮา ชวนเล่นอะไรแพรงๆเรื่อย ฯลฯ เอาเป็นว่าก็ง่าย ๆ ก็คือ opposite from your view ตรงข้ามกับที่เห็นๆกัน

ว่ากันถึงเรื่องบรรยากาศในห้อง + การเรียนก็อย่างที่รู้ ๆ กันอยู่ พวกเราเรียนในห้องแอร์อันสิ่งสถิตอยู่ชั้น 4(และก็ชั้น9บ้างเปลี่ยนๆไปใน ม.ปลาย) อาคารสิรินทร 1 ก็นับได้ว่าค่อนข้างจะสะดวกและสบาย สื่อ, วัสดุ, เครื่องมือสำหรับการเรียนการสอนก็พร้อม (แถมปีนี้อัพเดตมีกล้องติดตามการเรียนในทุกห้อง รับรองไม่พลาดความเคลื่อนไหวของเราส่งตรงหน้าจอ ณ ห้องโครงการพิเศษ)

พวกเราเรียนกันเป็นภาษาอังกฤษหมด ยกเว้นภาษาไทย การงาน แนะแนว และพระพุทธฯ (ด้วยเหตุผลที่คงจะเดากันได้นะ) กับคุณครูฝรั่งที่สปิค English ไฟแลบ + คุณครูจาก จปร. (เป็นทหารน่ะค่ะ) แต่ก็พูดอังกฤษได้ไม่แพ้เจ้าของภาษาเชียว (ปล.อาจารย์ จปร.บางท่านยังเป็นกำลังใจให้นักเรียนด้วย สำหรับผู้ชายก็อนาคตเตรียมทหาร ส่วนเด็กผู้หญิงก็แอบปลื้มอาจารย์กัน แต่ก็ต้องรับประทานแห้วกันไป อาจารย์ท่านมีครอบครัวแล้ว!!!)

นอกจากห้องเรียนและภาษาที่ใช้เป็นสื่อกลางที่ต่างกับห้องอื่น ๆ แล้ว สิ่งหนึ่งที่พวกเราคิดว่าได้รับโอกาสที่ดีก็คือ การได้ไปค่ายอบรมตัวเองต่าง ๆ ตั้งแต่ ม.1 ปีละ 2-3 ครั้ง ทำให้เราได้ฝึกหลาย อย่าง เช่น ม.2 ได้ไปค่ายศิลปะการพูด ก็ได้ฝึกการพูดต่อหน้าสาธารณชน พัฒนาบุคลิกภาพ หรือตอน ม.4 ไปค่าย IQ เรียนรู้เทคนิคการจำต่าง ๆ ซึ่งได้นำมาปรับใช้กับการเรียนได้เป็นอย่างดีทีเดียว

การเรียนในสายนี้ก็ถือว่าเป็นวิทย์-คณิตภาค Inter นั่นเอง มีเนื้อหาที่ cover เหมือน ๆ กันแต่แค่ใช้ภาษาในการสื่อสารต่างกันเท่านั้น และด้วยโอกาสดี ๆ ที่เราได้รับนี้ ทำให้เราได้ฝึกฝนภาษาให้ดียิ่งขึ้น จนทำให้เกิดการออกไปแข่งขันมากมาย เช่น การพูดสุนทรพนจ์ทั้งไทย-อังกฤษ, แข่งขันเล่านิทานภาษาอังกฤษจนได้รางวัลชนะเลิศระดับมาครอง, การแข่งขันคัดลายมือ, ร่วมงานแข่งขันวิชาการค่าง ๆ รวมถึงการสอบชิงทุนนักเรียนแลกเปลี่ยนในหลายโครงการ เช่น AFS YFU UCE EF เป็นต้น

และด้วยโครงการเหล่านี้เอง ทำให้เราจำเป็นต้อง Say good bye ส่งเพื่อน ๆเราหลายคน Go inter กันไป (Bye Tc yourself นะจ๊ะ) ก็ขอขอบคุณคุณครู (ที่แสนน่ารัก) ทุกท่านนะคะที่คอยดูแล เอาใจใส่ เคี่ยวเข็ญพวกเราจนผ่านพ้นมาจน ม.5 ได้ ขอบคุณเพื่อนๆทุกๆคนที่ร่วมประคับประคอง จับมือกันก้าวผ่านมาจนถึงวันนี้ ขอบคุณโชคชะตาและโอกาสที่ทำให้เรามาพบกันและมีวันเวลาดีๆเหล่านี้ร่วมกัน วันนี้ วันที่เราเข้าใกล้จุดมุ่งหมายของฝันเรานะ ก็อยากจะฝากทุกๆคนว่าให้ลองมาสัมผัสกับวิถีชีวิตและวิถีทางแห่งความฝันของพวกเราสายนี้ แล้วจะพบว่ามันแตกต่างจากที่คุณคิดกันไว้มากมาย ไม่ได้ต้องเคร่งเครียด ฉลาดเก่งเหนือใคร หรือไม่ได้สวยหรู เล่อเลิศ งดงาม มีอภิสิทธิ์เหนือผู้ใด เป็นเพียงเส้นทางปกติทั่วไป ที่อาจทำให้เราได้เรียนรู้อะไรๆมากยิ่งขึ้น ก็อยากชวนน้องๆทุกคนเข้ามาลองสัมผัสกับเส้นทางฝันสายนี้ แล้วก็จะรู้ว่า English easier than you think ภาษาไม่ได้ยากอย่างที่คุณคิด. See ya นะคะทุกคน